www.pulk2piechoty.fora.pl

Kuba

OSTATNIA KAMPANIA NAPOLEONA NA TERENIE NIEMIEC

Autor: Francis Loraine Petre
Wydawnictwo: Napoleon V
Oprawa: Twarda
Strony: 400

[link widoczny dla zalogowanych]

Nota wydawcy: Pierwsze dwie książki autora na temat kampanii Napoleona w 1806 i 1807 r. zajmowały się cesarzem w kulminacyjnym punkcie jego militarnego geniuszu. W trzeciej, opisującej kampanię 1809 r. zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki upadku, a wielki mistrz zaniechał bezlitosnego pościgu za główną armią wroga, który do tej pory był zasadą przewodnią w jego wszystkich wojnach.
Podczas opisywanej w niniejszej książce kampanii 1813 r. płomień jego geniuszu jedynie okazjonalnie płonął z dawną siłą. Ciągle zdawał się tracić z oczu prawdziwy cel i dążył do osiągnięcia drugorzędnych celów oraz zajęcia punktów geograficznych, których zdobycie byłoby niewątpliwą konsekwencją zrealizowania podstawowego zadania – ostatecznego pokonania głównej armii wroga.
Po stronie przeciwników Napoleona widoczna staje się zmiana w odwrotnym kierunku. Nauczyli się czegoś od swojego wielkiego przeciwnika, chociaż nadal zbyt często wahali się i gubili. Teraz jednak wahanie nie występowało, jak dotychczas, jedynie po ich stronie i z trudem można uwierzyć, że obraz Napoleona siedzącego w zwątpieniu oraz niepewności pod Duben przedstawia zwycięzcę spod Ulm, Austerlitz i Jeny.
Zmienił się cały charakter wojny przeciwko Napoleonowi. Nie walczył już z dynastiami, lecz z całymi narodami, zachęconymi przykładem Hiszpanii i Rosji do masowego powstania przeciwko tyranii ciemiężcy.
Jednym ze skutków tej sytuacji było znaczne zwiększenie siły liczebnej walczących przeciwko niemu armii oraz całkowita przemiana ich ducha i entuzjazmu. Wojna przybrała charakter właściwy dla naszych czasów. Nie była to już wojna jednej najemnej armii przeciwko drugiej, lecz narodów przeciwko narodom. Lipsk został słusznie nazwany „bitwą narodów”, a żeby zobaczyć większą liczbę zaangażowanych żołnierzy musimy czekać na kolejną wojnę.
Jednocześnie błędem byłoby zbyt bliskie porównanie roku 1813 z wojną w XX w. Ogromne usprawnienie zasięgu i celności broni wymusza operowanie współczesnych armii na terenie o wiele większym – nawet w stosunku do ich liczby – niż ten, na którym walczył Napoleon w 1813 r. Autor przekonał się o tym bardzo dobitnie podczas manewrów 4. dywizji francuskiej, z których właśnie powrócił. Generalnie polegały one na odtworzeniu marszu Napoleona w 1814 r. poprzedzającego bitwy pod Craonne, a następnie Laon. Zaangażowane oddziały, które reprezentowały armię Napoleona, były o 1/3 mniejsze niż jego własne; pomimo to, zajmowały front o trzy lub cztery kilometry większy niż jego armia.
Kolejną kwestią, która czyni badanie kampanii 1813 r. szczególnie interesującym, jest załamanie się scentralizowanego systemu dowodzenia Napoleona w nowych warunkach. Cesarz był zmuszony – przynajmniej w kampanii jesiennej – prowadzić wojnę za pomocą kilku armii zamiast jednego, średnich rozmiarów wojska, pozostającego zawsze pod jego osobistą kontrolą, tak jak miało to miejsce w czasie poprzednich kampanii. Jego marszałkowie, którzy służyli mu dobrze, kiedy musieli dowodzić jedynie jednostkami armii pozostającej pod osobistą kontrolą cesarza, okazali się nieprzygotowani do sprawowania na wpół niezależnego dowództwa, co niektórzy z nich udowodnili już w Hiszpanii. Gdy główne sznurki, które do tej pory nimi pociągały, zostały z konieczności przerwane, Oudinot, Macdonald i Ney okazali się kolejno niezdolni do samodzielnego działania. Marmont był przynajmniej na tyle mądry, że przewidział rezultat pisząc: „Obawiam się, że w dniu, w którym Wasza Wysokość odniesie zwycięstwo i uwierzy, że wygrał decydującą bitwę, może dowiedzieć się, że przegrał dwie”. Zaledwie kilka dni po napisaniu tych słów zadowolony ze zwycięstwa pod Dreznem Napoleon dowiedział się, że Macdonald poniósł katastrofalną porażkę nad Kaczawą, Oudinot został zablokowany pod Grossbeeren, a Vandamme zniszczony pod Kulm.

Sebastian

Nie no, tu znowu to samo.

Kuba

Nie zmienia to jednak faktu, że i tak wielu z nas kupi te książki.

Sebastian

Tak, sam pewnie będę jednym z nich.

napoleonv

Dzień dobry.
Może nie powinienem zabierać głosu, ale jak już natknąłem się na tą rozmowę.
Może mógłby Pan sprecyzować w którym fragmencie widzi ,,gniota" i może zasugerowałby Pan jak Pana zdaniem ten fragment powinien wyglądać?
Z góry dziękuje i pozdrawiam

Sebastian

Cieszę się, że moje skromne uwagi trafiły do głównego zainteresowanego. Mam nadzieję, że nie uraził Pana język jakiego używamy wśród przyjaciół. Chciałbym podkreślić, że cenię Pańską działalność wydawniczą, mam jednak do niej niewielkie zastrzeżenia. Dotyczą one rzeczy nie tak znowu ważnej, jednak wpływającej na ogólny odbiór książki. Odpowiadając a Pańską prośbę pozwoliłem sobie na pewne sugestie :

napoleonv

Nie jestem urażony. Ta krytyka jest konstruktywna i z pewnością weźmiemy ją pod uwagę. W tym roku planujemy wydanie kilkunastu książek, ale jesteśmy na etapie ,,zbierania" ekipy - więc każda pomoc się przyda, gdyby Pan zechciał podjąć się redakcji jednej z książek to zapraszam do współpracy.

Sebastian

Z przyjemnością. Reszta na PW

Działyńczyk